Abortus is ook in deze tijd vaak een beladen onderwerp, er bestaan immers zoveel andere mogelijkheden om te voorkomen dat je een kindje krijgt of mogelijkheden om een kindje af te staan. Soms bestaan er ook gegronde redenen voor een abortus of ontstaat een abortus spontaan. De spontane abortus die in de medische wereld abortus provocatus wordt genoemd kennen wij beter als miskraam.

Er bestaan verschillende methoden om een abortus te plegen, verschillende redenen waarom en wettelijke bepalingen. Belangrijk is dat je als moeder de tijd krijgt om goed over deze stap na te kunnen denken. Sommige vrouwen houden hun leven lang gewetenswroeging na een abortus. In Nederland mag men wettelijk gezien tot 24 weken een abortus plegen omdat een kind dan nog niet levensvatbaar is, de meeste artsen leggen de lat bij 22 weken. Vrouwen kunnen kiezen voor een abortus als onderzoek uitwijst dat een kind zwaar gehandicapt zal zijn, leeftijd of levensomstandigheden of na een verkrachting. Soms raad de arts een abortus aan als bijvoorbeeld de gezondheid van de moeder in gevaar komt of bij een buitenbaarmoederlijk bevruchting.

Aan het begin van de zwangerschap wordt gekozen voor de minst ingrijpende zuigcurettage. Na twaalf weken worden vaak de weeën opgewekt en het vruchtvlies stuk gemaakt waarna de vrouw de foetus baart, dit noemt men een prostaglandine behandeling. Een minder gebruikte methode is dilatatie en evacuatie waarbij de foetus in gedeelten wordt verwijdert. Als alle voorgaande methoden niet uitgevoerd kunnen worden kan de foetus verwijdert worden met een keizersnede.